Σήμερα αποχαιρετήσαμε τον θεατρικό μας πατέρα…

Για όλες εκείνες τις ανάσες που μοιραστήκαμε, τις αγωνίες στα παρασκήνια, τα δάκρυα συγκίνησης που πλημμύρισαν την ψυχή μας, τα τρανταχτά γέλια που ήχησαν στα αυτιά μας στη Σκηνή, στις πλατείες των χωριών, στις σχολικές αυλές και όπου ”στήναμε” κάθε φορά το θεατρικό μας σπίτι και μοιραζόμασταν τις ιστορίες μας, για τα μάτια που είδαμε να λάμπουν από ζωή, για όλες εκείνες τις στιγμές…τις στιγμές αλήθειας ….για το θεατρικό ήθος που μας δίδαξες, για την πίστη και τη δύναμη που μας κληροδότησες …

Σε Ευχαριστούμε…

Αντίο φίλε Κώστα… Πατέρα… Δάσκαλε